Maar al te vaak eist onze moderne maatschappij haar tol. Velen hebben te kampen met tal van factoren die de algemene gezondheidstoestand in negatieve zin beïnvloeden. Stress, hart- en vaatziekten, rugklachten, depressies, spijsverteringsstoornissen, chronische vermoeidheid, concentratieproblemen, spier- en gewrichtspijnen, ademhalingsmoeilijkheden, enz… zijn slechts enkele voorbeelden van moderne kwalen en aandoeningen.
Uit wetenschappelijke proeven uitgevoerd tijdens de laatste decennia, in opdracht van o.a. Chinese universiteiten en ziekenhuizen, blijkt dat taijiquan training een gunstige invloed op de algemene gezondheidstoestand kan hebben. Dergelijke onderzoeksresultaten moeten echter altijd met een korreltje zout worden genomen. Maar wat heeft dit nu met krijgskunst te maken en wat is taijiquan dan precies? Of is het tai ji, tai-chi, tai chi quan, tai chi chuan…?
DE TERM TAIJIQUAN
Er bestaan veel foutieve schrijfwijzen en uitspraken voor wat eigenlijk “taijiquan” zou moeten heten. Taijiquan is de officiële transcriptie (pinyin) van de Chinese karaktertekens. De benaderende uitspraak is “tai dzjie tsjwèn”. Een andere aanvaarde transcriptie (Wade-Giles) is “t’ai-chi-ch’üan”. De daarop gebaseerde schrijfwijze “tai chi chuan” wordt echter vaker gebruikt maar is taalkundig eigenlijk niet correct. Om geen verwarring te scheppen zullen we het op deze website dus hebben over taijiquan.
Het woord taijiquan bestaat uit twee begrippen namelijk “taiji” en “quan”. Eén van de letterlijke vertalingen van “taiji” is “de nok van een dak”. De term is eigenlijk een filosofisch begrip en verwijst naar yin en yang. Dit zijn twee schijnbare tegenstellingen : eb-vloed, man-vrouw, dag-nacht, zomer-winter, etc… Die tegenstellingen vullen elkaar aan in een constante wisselwerking om een harmonieuze eenheid te vormen. “Quan” betekent “vuist” en in afgeleide betekenis “boksen”. In de Chinese betekenis van “boksen” worden alle delen van het lichaam gebruikt om te vechten. Taijiquan betekent dus “boksen of vechten volgens de principes van yin en yang”.
ONTSTAAN
Volgens het populaire geloof zou taijiquan zijn oorsprong vinden in de Yuan (1271–1368) of in de Ming dynastie (1368-1644) waar het binnen taoïstische kringen tot ontwikkeling kwam. Het verhaal gaat dat eeuwenoude gezondheids- en ontspanningstechnieken zoals soepelheids- en ademhalingsoefeningen alsook meditatieve trainingen werden gecombineerd met al even oude aanvals- en verdedigingstechnieken. Hieruit zou een nieuwe en zeer efficiënte vecht- en gezondheidskunst ontstaan zijn die we vandaag kennen als taijiquan. De nog sterk levende mythe rond de taoïstische figuur Zhang Sanfeng en zijn vermeende status als de stichter van taijiquan ligt aan de basis van heel wat speculatieve en vaak ongeloofwaardige verhalen over het ontstaan van taijiquan. Zo zou hij het gecreëerd hebben nadat hij getuige was van een gevecht tussen een slang en een vogel of zou hij het in een droom geleerd hebben.
Andere bronnen voeren het ontstaan van taijiquan terug naar een zekere Chen Wangting (1597-1664), een man afkomstig uit het dorpje Chenjiagou in de provincie Henan. Chen Wangting bekleedde een hoge militaire functie omstreeks het einde van de Ming dynastie (1368-1644) en een belangrijke civiele post in het begin van de Qing (1644-1911). Diverse autoriteiten op het gebied van taijiquan geschiedenis ontkrachtten echter dit verhaal en toonden aan dat de vechtkunst van de Chen familie niet het originele taijiquan is.
Volgens prof. dr. Dan Vercammen onstond taijiquan pas in de late Qing dynastie (1644-1911). Toen maakte taijiquan vooral furore wegens zijn martiale karakter. Het is in kringen van krijgskunst beoefenaars in die periode dat we de oorsprong van het authentieke taijiquan terugvinden en dus niet bij de taoïsten, noch bij de Chen clan. Naar het einde toe van de Qing dynastie werd het wel vermengd met taoïstische elementen toen de familie Wŭ en hun omgeving het oppikten.
Vanaf de jaren 1920 kwam er in China een popularisatie op gang waarbij taijiquan het label “gezondheidskunst” kreeg opgeplakt. Een breder niet-krijgskunst gericht publiek vond daardoor plots de weg naar taijiquan waardoor het steeds bekender werd in China en andere delen van Azië. Helaas voor taijquan werd het vanaf dan meer aanzien als een soort gezondheidsgymnastiek. In 1956 – onder Mao’s regime – kwam men in China met de zogenaamde 24 vorm (Beijing vorm) op de proppen en ging de bal aan het rollen voor steeds verdere vereenvoudigingen en afwijkingen. Taijiquan werd dan wel heel populair maar het originele concept van taijiquan als krijgskunst ging er ook mee verloren. In China is men dan ook de term “taijicao” gaan gebruiken. “Cao” refereert naar “gymnastiek” en zo is het grotendeels ook bekend in het Westen nu.
Gelukkig waren/zijn er nog personen die taijiquan verder als vechtkunst zijn blijven beoefenen. Vandaag wordt het als zelfverdedigingsvorm nog steeds gewaardeerd omwille van zijn efficiëntie. Maar het zijn dus vooral de gezondheidsbevorderende aspecten binnen deze traditionele Chinese kunst die nu het grote publiek aanspreken. Op voorwaarde dat taijiquan regelmatig en correct wordt beoefend kan het zeer positieve effecten teweegbrengen op gezondheidsvlak.
TAIJIQUAN BIJ CHINESE BOXING CLUB
Om een optimaal effect te bekomen worden het gezondheids- en het martiale aspect bij Chinese Boxing Club sàmen beoefend! Wie het ene zonder het andere traint kan immers nooit doordringen tot de essentie van deze hoogstaande martiale kunst!
De stijl die wij beoefenen is Wudang taijiquan, een combattief gerichte stijl die ook wel “practical taijiquan” wordt genoemd. De stijl omvat de vijf componenten van het traditionele taijiquan : lange vorm, drie wapenvormen (sabel, zwaard en speer), tui shou (handen duwen), gevechtstoepassingen (zowel gewapend als ongewapend) en neigong (inwendige training). Alleen door het regelmatig en intensief trainen van deze vijf componenten kan men ten volle genieten van de vele voordelen die taijiquan kan bieden op zowel gezondheids- als martiaal vlak. Vermits de kennis van de meeste taijiquan leraars zich enkel en alleen beperkt tot het beoefenen van de gesimplificeerde vormen ten gevolge van de oppervlakkige popularisatie van taijiquan, is het vinden van een bekwame en betrouwbare leraar geen gemakkelijke opgave.
Een impressie van de lessen in onze club.
In tegenstelling tot de vele gymnastische en New Age-achtige benaderingen van taijiquan (zoals beoefend door het merendeel van instructeurs en beoefenaars wereldwijd!), volgen Wudang stijl beoefenaars nog steeds de traditionele trainingsmethodes. Wij distantiëren ons dan ook van amateuristische en zweverige “taijiquan” leraars. Wie in hogere sferen wil geraken is bij ons aan het verkeerde adres.
Het échte taijiquan is een hoogst gesofisticeerde en subtiele martiale kunst die een hoge graad van behendigheid en intelligentie vereist wil men het meesterschap bereiken. Als potentiële beoefenaar zet je je beter al schrap voor enkele jaren van intensieve training indien je verregaande resultaten wenst. In 10 lessen zal het helaas niet lukken om deze unieke traditie volledig overgeleverd te krijgen.